اختلالات نوروتیک و تأثیر آن بر کیفیت زندگی

اختلالات نوروتیک و تأثیر آن بر کیفیت زندگی

آیا تا به حال با اصطلاح «اختلال نوروتیک» مواجه شده‌اید و کنجکاو شده‌اید که به چه معناست؟ اختلال نوروتیک، که به آن روان‌رنجوری نیز می‌گویند، یکی از ویژگی‌های اصلی شخصیت انسان است که با تجربه مداوم احساسات منفی مانند اضطراب، افسردگی و ناراحتی همراه است. این ویژگی به خودی خود یک بیماری روانی محسوب نمی‌شود، بلکه بیانگر حالتی از شخصیت است که در آن فرد به طور مکرر احساسات منفی را تجربه می‌کند و ممکن است نسبت به استرس‌های روزمره حساسیت بیشتری نشان دهد.

افرادی که دارای این ویژگی هستند، معمولاً استرس‌ها و مشکلات روزمره را به شکلی شدیدتر و تهدیدآمیزتر از دیگران درک می‌کنند. این حساسیت می‌تواند باعث شود که مسائل کوچک و معمولی در نظر آن‌ها به چالش‌های بزرگ و دشوار تبدیل شوند. در این بلاگ، به بررسی دقیق‌تر اختلال نوروتیک می‌پردازیم.

هدف ما این است که شما را با این ویژگی شخصیتی بیشتر آشنا کنیم و راه‌هایی برای مدیریت بهتر آن در اختیارتان قرار دهیم. روان‌پزشکی عصبی یک حوزه در روان‌شناسی است که به مطالعه روابط میان رفتار و عملکرد مغز می‌پردازد. این تخصص بر شرایط رفتاری و شناختی تمرکز دارد که می‌توان آن‌ها را به ناتوانی در عملکرد مغز ردیابی کرد.

اشتراک میان تشخیص‌های اختلالات روان‌پزشکی عصبی، ترکیبی از مشکلات عملکرد مغز است و شامل طیف گسترده‌ای از شرایط روان‌پزشکی جزئی به نام اختلالات نوروتیک می‌شود. این اختلالات روانی ممکن است شامل خشم، اضطراب، خودآگاهی بیش از حد، تحریک‌پذیری، ناپایداری عاطفی و افسردگی باشند.

اختلالات نوروتیک چیست؟

اختلالات نوروتیک گروهی از چالش‌های سلامت روان هستند که توانایی افراد را برای مدیریت زندگی روزمره به دلیل عدم کنترل بر موقعیت‌ها و احساسات استرس‌زا مختل می‌کنند. اضطراب، اختلال پانیک، اختلال شخصیت ضداجتماعی (APD)، افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، فوبیاها و اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) مثال‌هایی از اختلالات نوروتیک هستند و چالش‌های سلامت روان همراه آن‌ها منجر به افکار، اقدامات، احساسات و واکنش‌هایی می‌شوند که فراتر از توانایی فرد برای تنظیم خود هستند.

حرف‌هایی هست که نمی‌تونی به هرکسی بگی، روی لینک کلینیک آنلاین روان هاب کلیک کن و وقت مشاورتو رزرو کن!

علائم و نشانه‌های اختلالات نوروتیک

اختلالات نوروتیک با علائم متنوعی ظاهر می‌شوند که شدت و نوع آن‌ها در افراد مختلف متفاوت است. در ادامه به برخی از مهم‌ترین علائم این اختلالات اشاره می‌کنیم:

📌اضطراب و نگرانی مداوم: یکی از ویژگی‌های اصلی اختلال نوروتیک، تجربه مداوم اضطراب و نگرانی است. افراد مبتلا ممکن است بدون دلیل مشخصی به مسائل کوچک یا بی‌اهمیت فکر کنند و نگران شوند. این اضطراب گاهی اوقات به اختلالاتی مانند اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یا حملات پانیک منجر می‌شود که در آن‌ها فرد احساس نگرانی شدید یا حملات ناگهانی ترس را تجربه می‌کند.

📌کنترل‌گرایی و سخت‌گیری بیش از حد: افراد با اختلال نوروتیک اغلب سعی می‌کنند احساسات و رفتارهای خود را بیش از حد کنترل کنند. این تمایل ممکن است به شکل کمال‌گرایی، نیاز به کنترل دقیق بر خود یا دیگران، یا اجتناب از موقعیت‌هایی که احساس عدم کنترل ایجاد می‌کنند، بروز پیدا کند. این رفتارها اغلب ریشه در ترس از شکست یا کمبود اعتماد به نفس دارد و می‌تواند به فشار روانی و احساسات منفی منجر شود.

📌تحریک‌پذیری عاطفی: به گفته کارل گوستاو یونگ (1875-1961)، افراد نوروتیک به سرعت به تغییرات محیطی یا محرک‌ها واکنش نشان می‌دهند و ممکن است نوسانات خلقی شدیدی را تجربه کنند. این تحریک‌پذیری می‌تواند به تغییرات ناگهانی در وضعیت عاطفی و حساسیت بیش از حد به استرس منجر شود و گاهی با اختلالات خلقی مانند اختلال دوقطبی مرتبط باشد.

📌مشکل در مدیریت استرس: افراد مبتلا به اختلال نوروتیک معمولاً در مقابله با استرس‌های روزمره دچار مشکل هستند و به سرعت تحت تأثیر موقعیت‌های تنش‌زا قرار می‌گیرند. این ناتوانی می‌تواند به مشکلات جسمی و روانی مانند اختلالات خواب، مشکلات گوارشی یا حتی مسائل قلبی منجر شود. همچنین، این ویژگی خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی و افسردگی را افزایش می‌دهد.

📌چالش‌های روابط اجتماعی: یکی از نشانه‌های مهم اختلال نوروتیک، مشکلات در برقراری و حفظ روابط اجتماعی است. افراد مبتلا ممکن است به دلیل اضطراب یا احساسات منفی از تعاملات اجتماعی دوری کنند، که این امر می‌تواند به انزوای اجتماعی و کاهش کیفیت روابط منجر شود.

📌خودآگاهی و خجالتی بودن: به گفته هانس یورگن آیزنک (1916-1997)، افراد نوروتیک اغلب خودآگاه و خجالتی هستند و ممکن است فوبیاها یا ویژگی‌های عصبی مانند اضطراب، وحشت، پرخاشگری یا افسردگی را درونی کنند. این خودآگاهی بیش از حد می‌تواند نگرانی‌ها و احساسات منفی را تشدید کرده و بر کیفیت زندگی تأثیر منفی بگذارد. همچنین، این ویژگی‌ها ممکن است با اختلالات شخصیت یا کاهش اعتماد به نفس مرتبط باشد.

انواع اختلالات نوروتیک

اختلالات نوروتیک شامل گروهی از اختلالات روانی هستند که با الگوهای غیرقابل‌کنترل و ناسازگار در تفکر، احساس و رفتار مشخص می‌شوند. این اختلالات معمولاً با اضطراب، نگرانی بیش از حد و ناتوانی در مدیریت احساسات منفی همراه هستند. در ادامه به برخی از انواع اصلی این اختلالات اشاره می‌کنیم:

📌اختلال وسواس فکری-عملی (OCD): این اختلال با افکار وسواسی و رفتارهای اجباری تکراری مشخص می‌شود. افراد مبتلا به OCD افکار مزاحم و ناخوشایندی دارند که برای کاهش اضطراب، رفتارهای تکراری مانند شستن مداوم دست‌ها یا چک کردن قفل در را انجام می‌دهند.

📌اختلال اضطراب فراگیر (GAD): این اختلال با نگرانی و اضطراب مزمن و بیش از حد درباره مسائل روزمره مانند سلامتی، کار یا روابط مشخص می‌شود. افراد مبتلا معمولاً نمی‌توانند نگرانی‌های خود را کنترل کنند و ممکن است علائم جسمی مانند تنش عضلانی، تحریک‌پذیری یا مشکلات خواب را تجربه کنند.

📌فوبیاها (Phobias): فوبیا نوعی اختلال اضطرابی است که با ترس غیرمنطقی و شدید از اشیاء یا موقعیت‌های خاص مانند ارتفاعات، فضاهای بسته یا حیوانات همراه است. این ترس‌ها می‌توانند به اضطراب شدید و اجتناب از موقعیت‌های خاص منجر شوند.

📌اختلال استرس پس از سانحه (PTSD): این اختلال پس از تجربه رویدادهای آسیب‌زا مانند جنگ، تصادف یا بلایای طبیعی رخ می‌دهد. افراد مبتلا ممکن است کابوس، فلش‌بک، اضطراب شدید و مشکل در انجام کارهای روزمره را تجربه کنند.

📌اختلال اضطراب اجتماعی: این اختلال با ترس شدید از موقعیت‌های اجتماعی یا قضاوت شدن توسط دیگران مشخص می‌شود. افراد مبتلا ممکن است از حضور در جمع یا تعاملات روزمره مانند صحبت در مقابل دیگران اجتناب کنند.

📌اختلال افسردگی نوروتیک: این نوع اختلال با احساس غم عمیق، ناامیدی و از دست دادن علاقه به فعالیت‌هایی که فرد قبلاً از آن‌ها لذت می‌برد، همراه است. افراد مبتلا ممکن است احساس بی‌ارزشی و کاهش انرژی داشته باشند.

📌نوروتیک اضطرابی: افراد مبتلا به این نوع اختلال دچار اضطراب شدید و مداوم هستند که ممکن است با علائم جسمی مانند لرزش، تعریق بیش از حد و تپش قلب همراه باشد.

هر یک از این اختلالات ویژگی‌های خاص خود را دارند، اما همگی با اضطراب، نگرانی بیش از حد و ناتوانی در مدیریت احساسات منفی همراه هستند. تشخیص و درمان این اختلالات معمولاً با مشاوره روان‌شناختی و گاهی دارودرمانی انجام می‌شود.

درمان اختلالات نوروتیک

درمان اختلالات نوروتیک معمولاً به نوع و شدت اختلال بستگی دارد و اغلب شامل ترکیبی از روش‌های روان‌درمانی، دارودرمانی و تغییرات سبک زندگی است. در ادامه به برخی از این روش‌ها اشاره می‌کنیم:

✅درمان شناختی-رفتاری (CBT): این روش یکی از مؤثرترین راه‌های درمان اختلالات نوروتیک است که بر تغییر الگوهای فکری و رفتاری منفی و جایگزینی آن‌ها با پاسخ‌های سالم‌تر تمرکز دارد.

یک دنیای جدید از اطلاعات منتظرته! برای کشف بیشتر، روی لینک کارگاه آموزشی رفتار درمانی شناختی CBT کلیک کن.

✅تحلیل روانی: این روش به بررسی عمیق تجارب گذشته و افکار ناخودآگاه می‌پردازد تا ریشه‌های اختلال شناسایی شود.

✅رویکرد انسان‌گرایانه: این روش به فرد کمک می‌کند تا خودشناسی عمیق‌تری پیدا کند و توانایی‌های شخصی خود را تقویت کند.

✅دارودرمانی: در برخی موارد، داروهای روان‌پزشکی مانند ضدافسردگی‌ها یا ضداضطراب‌ها می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. نوع و دوز دارو باید توسط روان‌پزشک تعیین و به طور منظم بررسی شود.

✅ورزش منظم: انجام ورزش روزانه، حتی به مدت کوتاه، می‌تواند به کاهش استرس و اضطراب کمک کند.

✅تکنیک‌های آرام‌سازی: تمریناتی مانند تنفس عمیق و یوگا می‌توانند اضطراب را کاهش دهند.

✅مدیریت استرس: یادگیری تکنیک‌های مدیریت استرس مانند مراقبه یا ذهن‌آگاهی می‌تواند در کنترل احساسات منفی مؤثر باشد.

✅پشتیبانی اجتماعی: حمایت خانواده و دوستان نقش مهمی در بهبود روند درمان دارد. به اشتراک گذاشتن نگرانی‌ها با افراد نزدیک می‌تواند به کاهش اضطراب و بهبود سلامت روان کمک کند. با استفاده از این روش‌ها، افراد می‌توانند علائم نوروتیک را بهتر مدیریت کنند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

شیوع اختلالات نوروتیک

اختلالات نوروتیک از شایع‌ترین اختلالات روانی در جهان هستند و بر اساس مطالعات، درصد قابل‌توجهی از افراد در طول زندگی خود با آن مواجه می‌شوند. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO)، حدود ۲۰ درصد از بزرگسالان در جهان طی یک سال گذشته حداقل به یکی از انواع اختلالات نوروتیک مبتلا بوده‌اند. در ایالات متحده، شیوع این اختلالات حدود ۱۸ درصد در سال گزارش شده است.

اختلال اضطراب فراگیر (GAD) با تأثیر بر حدود ۶.۸ درصد از بزرگسالان، شایع‌ترین نوع اختلال نوروتیک است. اختلال پانیک (PD) با شیوع ۲.۲ درصد و اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) با شیوع ۱.۹ درصد، به ترتیب در رتبه‌های بعدی قرار دارند.

این آمارها نشان‌دهنده اهمیت توجه به اختلالات نوروتیک است، به‌ویژه با توجه به نقش عوامل ژنتیکی، محیطی و روان‌شناختی در بروز آن‌ها. همچنین، زنان در مقایسه با مردان بیشتر در معرض ابتلا به این اختلالات هستند؛ به عنوان مثال، شیوع GAD در زنان تقریباً دو برابر مردان است.

تشخیص اختلالات نوروتیک

تشخیص اختلالات نوروتیک معمولاً از طریق ارزیابی علائم روان‌شناختی و رفتاری انجام می‌شود. روش‌های کلیدی تشخیص عبارت‌اند از:

✅علائم بالینی: شناسایی علائم اضطراب، افسردگی، وسواس یا ترس‌های غیرمنطقی از مهم‌ترین روش‌های تشخیص است. این علائم معمولاً بر اساس شدت و مدت‌زمان آن‌ها ارزیابی می‌شوند. افراد مبتلا اغلب در مواجهه با استرس واکنش‌های بیش از حد نشان می‌دهند و ممکن است به طور مداوم نگران مسائل غیرواقعی باشند.

✅مصاحبه بالینی و روان‌شناختی: متخصصان روان‌شناسی یا روان‌پزشکی از طریق مصاحبه‌های بالینی، تاریخچه زندگی فرد و شرایط او را بررسی می‌کنند. این مصاحبه‌ها به شناسایی علائم روانی مانند ترس‌های غیرعادی یا افکار وسواسی کمک می‌کنند. تست‌های روان‌شناختی استاندارد نیز ممکن است برای ارزیابی دقیق‌تر استفاده شوند.

تفاوت اختلالات نوروتیک و سایکوتیک

اختلالات نوروتیک و سایکوتیک دو دسته متفاوت از اختلالات روانی هستند که از نظر شدت و نوع علائم تفاوت‌های اساسی دارند. اختلالات نوروتیک شامل مواردی مانند اضطراب، افسردگی و وسواس است که در آن‌ها فرد از مشکلات خود آگاه است و می‌داند که افکار یا رفتارهایش غیرعادی هستند.

این اختلالات معمولاً برای جامعه خطرناک نیستند و با روان‌درمانی یا دارودرمانی قابل‌بهبودند. در مقابل، اختلالات سایکوتیک مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی با از دست دادن ارتباط با واقعیت همراه هستند. افراد مبتلا ممکن است دچار توهم یا هذیان شوند و نتوانند واقعیت را از تخیل تشخیص دهند.

برخلاف افراد نوروتیک که از مشکلات خود آگاه‌اند، افراد سایکوتیک معمولاً باور دارند که تجربیات غیرواقعی‌شان حقیقی است و نیازی به درمان احساس نمی‌کنند. تفاوت اصلی این دو نوع اختلال در میزان آگاهی فرد از وضعیت خود است. افراد نوروتیک معمولاً به دنبال درمان هستند، در حالی که افراد سایکوتیک ممکن است نیازی به درمان احساس نکنند و درمان آن‌ها اغلب به دارو وابسته است.

افراد نوروتیک چه کسانی هستند؟

افراد نوروتیک کسانی هستند که به اختلالات روان‌نژندی مبتلا هستند و ممکن است از اضطراب، افسردگی، وسواس، فوبیا یا دیگر اختلالات روانی خفیف رنج ببرند. این افراد معمولاً از علائم خود آگاه‌اند و می‌دانند که افکار یا رفتارهایشان غیرعادی است، اما کنترل آن‌ها برایشان دشوار است.

مشکلات روانی این افراد بیشتر درونی است و معمولاً به دیگران یا جامعه آسیبی نمی‌رساند. این افراد ممکن است با اضطراب یا نگرانی‌های مداوم مواجه باشند و در روابط اجتماعی، شخصی یا شغلی خود دچار مشکل شوند. ویژگی بارز افراد نوروتیک، آگاهی از مشکلاتشان و در عین حال ناتوانی در سازگاری کامل با شرایط است.

برای مدیریت این مشکلات، آن‌ها معمولاً به روان‌درمانی یا در برخی موارد دارودرمانی نیاز دارند. به طور کلی، افراد نوروتیک با تنش‌های روانی مواجه هستند که زندگی روزمره‌شان را مختل می‌کند، اما با خودآگاهی و درمان مناسب می‌توانند کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

علل اختلالات نوروتیک

این گروه از بیماری‌ها نتیجه اختلال در هورمون‌ها، ویتامین‌ها، متابولیسم انتقال‌دهنده‌های عصبی و مواد شیمیایی زیست‌فعال مورد نیاز برای عملکرد صحیح سیستم عصبی مرکزی هستند. این امر اغلب نتیجه استراحت ناکافی و کار بیش از حد است. علت اختلال شخصیت ضداجتماعی (APD) مشخص نیست، اگرچه ارتباط با عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است نقش داشته باشد.

افرادی که قربانی سوءاستفاده در کودکی بوده‌اند، اغلب در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به این بیماری هستند، از جمله کودکان والدین ضداجتماعی یا الکلی. هر کسی می‌تواند در هر سنی به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مبتلا شود. این شامل کهنه‌سربازان جنگ و افرادی است که تجربه یا شاهد تجاوز فیزیکی یا جنسی، سوءاستفاده، تصادف، فاجعه یا سایر رویدادهای جدی بوده‌اند.

افرادی که PTSD دارند ممکن است حتی زمانی که در خطر نیستند، احساس استرس یا ترس کنند. نه همه کسانی که یک رویداد خطرناک را تجربه کرده‌اند، به PTSD مبتلا می‌شوند. گاهی اوقات، دانستن اینکه یک دوست یا عضو خانواده تروما را تجربه کرده است می‌تواند باعث PTSD شود. زنان بیشتر از مردان به PTSD مبتلا می‌شوند. جنبه‌های خاصی از رویداد آسیب‌زا و برخی عوامل بیولوژیکی (مانند ژن‌ها) ممکن است برخی افراد را مستعد ابتلا به PTSD کنند.

اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) یک اختلال شایع است که بزرگسالان، نوجوانان و کودکان را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. اکثر افراد در حدود سن 19 سالگی تشخیص داده می‌شوند، معمولاً با سنی ابتلا در پسران زودتر از دختران، اما شروع پس از 35 سالگی نیز رخ می‌دهد. علل OCD ناشناخته است، اما عوامل خطر شامل ژنتیک، ساختار و عملکرد مغز و محیط است.

عوامل خطر اختلالات نوروتیک

بیمارانی که از اختلالات نوروتیک رنج می‌برند، اغلب در کودکی و نوجوانی در معرض عوامل استرس‌زای بالایی قرار دارند. عوامل خطر مشابه خطر ابتلا به اضطراب هستند، از جمله:

🔴سابقه ژنتیکی اختلالات نوروتیک
🔴عوامل محیطی
🔴خجالتی بودن یا احساس ناراحتی یا عصبی بودن در موقعیت‌های جدید در کودکی
🔴مواجهه با رویدادهای استرس‌زا و منفی زندگی یا محیطی
🔴سابقه اضطراب یا سایر اختلالات روانی در بستگان زیستی

کسانی که در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی (APD) هستند، افرادی با استعداد ژنتیکی و یا رویدادهای آسیب‌زای کودکی، از جمله سوءاستفاده و غفلت، والدین الکلی، تعارض والدینی و تربیت بیش از حد سخت‌گیرانه و ناسازگار هستند.

نه همه کسانی که یک رویداد خطرناک را تجربه می‌کنند، به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مبتلا می‌شوند بسیاری عوامل در این امر نقش دارند. برخی از این عوامل پیش از تروما وجود دارند، در حالی که برخی دیگر در حین و پس از یک رویداد آسیب‌زا مهم می‌شوند.

عوامل خطری که ممکن است احتمال ابتلا به PTSD را افزایش دهند

🔴مواجهه با تجربیات آسیب‌زای قبلی، به‌ویژه در کودکی
🔴آسیب دیدن یا دیدن آسیب دیدن یا کشته شدن افراد
🔴احساس وحشت، ناتوانی یا ترس شدید
🔴داشتن حمایت اجتماعی اندک یا عدم حمایت پس از رویداد
🔴مواجهه با استرس اضافی پس از رویداد، مانند از دست دادن عزیز، درد و آسیب، یا از دست دادن شغل یا خانه
🔴داشتن سابقه شخصی یا خانوادگی بیماری روانی یا مصرف مواد

عوامل مقاومت که ممکن است احتمال ابتلا به PTSD را کاهش دهند

جستجوی حمایت از دوستان، خانواده یا گروه‌های حمایتی
یادگیری پذیرش اقدامات خود در پاسخ به یک رویداد آسیب‌زا
داشتن استراتژی مقابله برای گذر و یادگیری از رویداد آسیب‌زا
آمادگی و توانایی پاسخ به رویدادهای ناراحت‌کننده در حین وقوع، علی‌رغم احساس ترس

اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) یک اختلال شایع است که بزرگسالان، نوجوانان و کودکان را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. اکثر افراد در حدود سن 19 سالگی تشخیص داده می‌شوند، معمولاً با سنی ابتلا در پسران زودتر از دختران، اما شروع پس از 35 سالگی نیز رخ می‌دهد. علل OCD ناشناخته است، اما عوامل خطر شامل ژنتیک، ساختار و عملکرد مغز و محیط است.

زندگی با اختلالات نوروتیک

با تیم متخصصان پزشکی خود همکاری کنید تا سطح اضطراب و استرس خود را مدیریت کنید تا به کنترل علائم و رفتارهای مرتبط با اختلالات نوروتیک کمک کنید. کارشناسان همچنین یک سبک زندگی سالم را با رژیم غذایی سالم، خواب خوب شبانه و ورزش کافی پیشنهاد می‌دهند. در نظر بگیرید که در یک آزمایش بالینی شرکت کنید تا متخصصان و دانشمندان بتوانند بیشتر درباره تشخیص شما و اختلالات مرتبط بیاموزند.

تحقیقات بالینی از داوطلبان انسانی برای کمک به محققان برای یادگیری بیشتر درباره یک اختلال و شاید یافتن راه‌های بهتری برای تشخیص ایمن، درمان یا پیشگیری از بیماری استفاده می‌کند. به همه انواع داوطلبان نیاز است کسانی که سالم هستند یا ممکن است بیماری یا بیماری داشته باشند از تمام سنین، جنسیت‌ها، نژادها و قومیت‌های مختلف تا اطمینان حاصل شود که نتایج مطالعه به حداکثر افراد اعمال می‌شود و درمان‌ها برای همه کسانی که از آن‌ها استفاده می‌کنند، ایمن و مؤثر خواهد بود.

سخن پایانی

اختلالات روانی به دو دسته اصلی، یعنی اختلالات نوروتیک و سایکوتیک، تقسیم می‌شوند. علائمی مانند اضطراب، ترس، نگرانی و وسواس از ویژگی‌های اختلالات نوروتیک هستند. این اختلالات ممکن است به جامعه آسیبی نرسانند، اما تأثیرات عمیق و جدی بر سلامت روان فرد دارند. با توجه به اهمیت اختلالات نوروتیک و لزوم رسیدگی به آن‌ها، روش‌های درمانی متنوعی برای این اختلالات وجود دارد که شامل روان‌درمانی، دارودرمانی یا ترکیبی از این دو است.

روان‌پزشک یا روان‌شناس برای تشخیص نوع و شدت اختلال، از طریق مصاحبه‌های بالینی و ارزیابی‌های لازم، بررسی‌های دقیق انجام می‌دهد و بر اساس تحلیل رفتارها و نتایج به‌دست‌آمده، رویکرد درمانی مناسب را آغاز می‌کند. ادامه‌دادن و پیگیری منظم جلسات درمانی نقش کلیدی در بهبود وضعیت فرد و موفقیت درمان ایفا می‌کند.