سندروم آسپرگر و اختلالات همراه آن

سندروم آسپرگر و اختلالات همراه آن

سندروم آسپرگر تشخیصی است که ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی دیگر از آن استفاده نمی‌کنند. پیش از سال ۲۰۱۳، این سندروم توصیفی از تفاوت‌های مغزی بود که بر تعاملات اجتماعی و برخی رفتارها تأثیر می‌گذاشت. امروزه، افرادی که ویژگی‌های سندروم آسپرگر را دارند، تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) را دریافت می‌کنند. اما سندروم آسپرگر همچنان بخشی از هویت بسیاری از افراد است. وقتی با کسانی روبرو می‌شوید که به سندرم آسپرگر دچار هستند، احتمالاً دو ویژگی اصلی در آن‌ها جلب توجه می‌کند.

آن‌ها از نظر هوشی به پای همتایان خود می‌رسند، اما در زمینه مهارت‌های اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران با دشواری‌هایی دست و پنجه نرم می‌کنند. علاوه بر این، تمایل شدیدی به تمرکز عمیق بر یک موضوع خاص نشان می‌دهند یا رفتارهای مشابه را به طور مکرر تکرار می‌کنند. پیش از سال ۲۰۱۳، پزشکان این سندرم را به عنوان یک اختلال روانی مستقل در نظر می‌گرفتند.

با این حال، با انتشار ویرایش جدید کتابچه تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، طبقه‌بندی آن دگرگون شد. اکنون، از دیدگاه روانپزشکی، سندرم آسپرگر دیگر به طور جداگانه تشخیص داده نمی‌شود؛ بلکه به عنوان بخشی از گروه وسیع‌تری موسوم به اختلال طیف اوتیسم (ASD) طبقه‌بندی می‌گردد. دلیل این تغییر، اشتراک علائم مرتبط با سلامت روان است. با این وجود، باید اشاره کرد که شدت این علائم در مقایسه با سایر انواع اختلال طیف اوتیسم کمتر است و افراد مبتلا معمولاً عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند.

در DSM-5، به یک تشخیص تازه به نام «اختلال ارتباط اجتماعی عملگرا» پرداخته شده که علائم آن با سندرم آسپرگر همخوانی زیادی دارد. پزشکان از این اصطلاح برای توصیف افرادی استفاده می‌کنند که در گفتار و نوشتار با چالش‌هایی روبرو هستند، اما از هوش طبیعی بهره می‌برند.

هرچند سندرم آسپرگر به طور کامل قابل درمان نیست، اما تشخیص زودهنگام و مداخله مناسب توسط روانپزشک می‌تواند به کودک کمک کند تا روابط اجتماعی را سریع‌تر بیاموزد، از استعدادهایش بهره ببرد و زندگی پربار و مفیدی داشته باشد. در این بلاگ، قصد داریم شما را با نشانه‌ها، دلایل بروز، روش‌های پیشگیری، تشخیص و گزینه‌های درمانی این سندرم آشنا سازیم. بنابراین، با ما همراه باشید!

تاریخچه تکامل سندروم آسپرگر

رویدادهای زیر، سیر تاریخی این اختلال را از گذشته تا کنون ترسیم می‌کنند:

✔️۱۹۴۴: هانس آسپرگر، پزشک متخصص اطفال اتریشی، چهار مورد بیمار جوان با شباهت‌های چشمگیر را توصیف کرد. این افراد از هوش متوسط تا بالا برخوردار بودند، اما در مهارت‌های اجتماعی ضعف داشتند و علایق بسیار محدودی نشان می‌دادند. علاوه بر این، کودکان تمایل به ناهماهنگی حرکتی داشتند.
✔️۱۹۸۱: لورنا وینگ، روانپزشک بریتانیایی، مجموعه‌ای از مطالعات موردی مشابه را منتشر کرد و در آن، اصطلاح «سندروم آسپرگر» را معرفی نمود.
✔️۱۹۹۴: سندروم آسپرگر در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-4) گنجانده شد.
✔️۲۰۱۳: سندروم آسپرگر و سایر اشکال اوتیسم که پیشتر به طور جداگانه طبقه‌بندی می‌شدند، در DSM-5 زیر چتر تشخیص واحد «اختلال طیف اوتیسم» ادغام گردیدند.

سندرم آسپرگر چیست؟

سندرم آسپرگر (AS) یکی از اختلالات نورولوژیکی است که به عنوان زیرمجموعه‌ای از اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می‌شود. متخصصان روانپزشکی آن را به دلیل خفیف‌تر بودن علائم، در انتهای این طیف قرار می‌دهند. این سندرم (که گاهی به عنوان اختلال آسپرگر نیز نامیده می‌شود) برای نخستین بار در دهه ۱۹۴۰ توسط هانس آسپرگر، پزشک اطفال وینی، معرفی شد.

او رفتارهایی شبیه به اوتیسم، همراه با مشکلات در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی را در پسرانی مشاهده کرد که هوش طبیعی و توانایی یادگیری زبان داشتند. در حال حاضر، مشخص است که کودکان و بزرگسالان مبتلا به این سندرم اغلب با نشانه‌هایی مانند دشواری در تعاملات اجتماعی، رفتارهای تکراری، لجبازی بیش از حد بر اساس باورهای خود، و تمرکز شدید بر قوانین و روال‌های روزمره مواجه هستند.

معمولاً، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر در گروه «افراد دارای اختلال طیف اوتیسم با عملکرد بالا» قرار می‌گیرند. زیرا برخلاف بسیاری از موارد اختلال طیف اوتیسم، آن‌ها تأخیری در کسب مهارت‌های زبانی یا شناختی ندارند. در واقع، اغلب هوش طبیعی یا حتی بالاتر از متوسط دارند و می‌توانند در مدارس عادی با کودکان معمولی درس بخوانند و در آینده مشاغلی مناسب بیابند.

اگه تا حالا تست دادی ولی چیزی نفهمیدی، این یکی فرق داره روی لینک تست تشخیص اوتیسم کلیک کن و امتحانش کن!

نشانه‌های سندرم آسپرگر در کودکان و بزرگسالان

به طور کلی، با افزایش سن افراد مبتلا و عدم مداخله درمانی به‌موقع، نشانه‌ها ممکن است تشدید شوند. در ادامه، با نگاهی به نشانه‌ها در هر گروه سنی، این موضوع روشن‌تر خواهد شد.

 

نشانه‌های سندرم آسپرگر در کودکان

نشانه‌ها از یک کودک به کودک دیگر کمی متفاوت است، اما بیشتر کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر علاقه‌ای وسواسی به یک موضوع خاص نشان می‌دهند. برای نمونه، ممکن است به برنامه‌ریزی حرکت قطارها، جمع‌آوری دایناسورها، سنگ‌ها یا درپوش بطری‌ها، یا حتی دانستن آمار بیسبال یا نام‌های لاتین گل‌ها بپردازند. این علاقه می‌تواند به مکالمات یک‌جانبه با همسالان یا بزرگسالان منجر شود.

کودک مبتلا اغلب متوجه تلاش دیگران برای تغییر موضوع نمی‌شود و همین امر تعاملات اجتماعی‌اش را مختل می‌کند. این کودکان معمولاً حالت‌های چهره یا زبان بدن را تشخیص نمی‌دهند و هنگام گفتگو از برقراری تماس چشمی اجتناب می‌ورزند. کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر ممکن است ظرافت‌های زبانی مانند طعنه یا شوخی را نفهمند و با لحن صدا و حالتی ثابت صحبت کنند، بدون توانایی تنظیم حجم صدا در موقعیت‌های مناسب.

یک دنیای جدید از اطلاعات منتظرته! برای کشف بیشتر، روی لینک دوره آموزشی کودکان استثنایی
کلیک کن.

ممکن است در مهارت‌های حرکتی پایه مانند دویدن یا راه رفتن با مشکلاتی روبرو باشند. حتی هماهنگی بدنی ضعیفی داشته باشند و نتوانند فعالیت‌هایی مانند کوهنوردی یا دوچرخه‌سواری را انجام دهند. البته، باید بدانید که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب منزوی و بی‌علاقه به دیگران هستند، اما در مورد کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر اینطور نیست. آن‌ها معمولاً تمایل دارند در مرکز توجه قرار گیرند و با دیگران تعامل کنند، اما اغلب نمی‌دانند چگونه این کار را به درستی انجام دهند.

نشانه‌های سندرم آسپرگر در بزرگسالان

بیشتر بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر، علی‌رغم هوش بالای خود، با تأخیرهایی در یادگیری مهارت‌های شناختی یا زبانی روبرو هستند که می‌تواند زندگی روزمره‌شان را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. به طور کلی، نشانه‌های سندرم آسپرگر در بزرگسالان را می‌توان به سه گروه تقسیم کرد:

نشانه‌های عاطفی و رفتاری

🔴رفتارهای تکراری: انجام کارهای تکراری یکی از نشانه‌های شایع اختلالات طیف اوتیسم است، مانند اجرای روتین خاصی هر صبح پیش از کار، چرخاندن شیئی به تعداد معین، یا باز کردن در به شیوه‌ای ویژه.

🔴ناتوانی در درک مسائل عاطفی: بزرگسالان مبتلا ممکن است در تفسیر و فهم موقعیت‌های اجتماعی یا عاطفی، مانند غم یا ناامیدی، با چالش‌هایی مواجه شوند.

🔴تمرکز بر دیدگاه اول شخص: این افراد معمولاً در همدلی با دیگران یا واکنش به نگرانی‌های آن‌ها نسبت به رفتار و گفتار خود، سختی نشان می‌دهند، زیرا جهان را عمدتاً از منظر خود می‌بینند.

🔴پاسخ‌های احساسی اغراق‌آمیز: هرچند همیشه عمدی نیست، اما برای مقابله با موقعیت‌های عاطفی یا تغییرات، ممکن است بیش از حد تلاش کنند، که می‌تواند به انفجارهای احساسی منجر شود.

🔴پاسخ‌های غیرعادی به محرک‌های حسی: مانند حساسیت بیش از حد به لمس افراد یا اشیا، یا ترجیح ماندن در تاریکی.

نشانه‌های ارتباطی

🔴مشکلات اجتماعی: افراد مبتلا ممکن است در تعاملات اجتماعی دچار دشواری شوند و حتی نتوانند گفتگوی ساده‌ای را ادامه دهند.

🔴مشکلات گفتاری: در بزرگسالان مبتلا، شنیدن عبارات تکراری به شیوه‌ای رباتیک رایج است. همچنین ممکن است در تنظیم صدا بر اساس محیط مشکل داشته باشند، مانند پایین نیاوردن صدا در کتابخانه.

🔴مهارت‌های کلامی استثنایی: این افراد اغلب واژگان گسترده‌ای دارند، به ویژه در زمینه‌های مورد علاقه‌شان.

🔴مهارت‌های غیرکلامی ضعیف: ممکن است تا پایان عمر از نشانه‌های غیرکلامی مانند حرکات دست، حالات چهره یا زبان بدن استفاده نکنند.

🔴عدم تماس چشمی: هنگام گفتگو با دیگران، ارتباط چشمی برقرار نمی‌کنند.

نشانه‌های مثبت

بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است ویژگی‌هایی نشان دهند که جنبه‌های مثبتی به همراه دارند. برای مثال، توانایی برجسته‌ای در تمرکز دارند و می‌توانند برای مدت طولانی بر یک مسئله یا چالش متمرکز بمانند، به خصوص اگر جذاب باشد. همچنین، توجه دقیق به جزئیات می‌تواند آن‌ها را در حل مسائل به موفقیت‌های چشمگیری برساند.

آیا سندروم آسپرگر یک ناتوانی به شمار می‌رود؟

هر فرد دارای ویژگی‌های شخصیتی منحصربه‌فرد و توانمندی‌های متفاوتی است. افراد مبتلا به سندروم آسپرگر نیز از این قاعده مستثنی نیستند. با این حال، اگر شما یا نزدیکان‌تان به سبب علائم این سندروم در یافتن یا حفظ شغل با دشواری روبرو هستید، گزینه‌های حمایتی متعددی در دسترس است. می‌توانید برای دریافت کمک، تحت ارزیابی‌های تأمین اجتماعی، سازمان‌های مرتبط با اختلالات روانی، یا مراکز حمایت از معلولیت‌ها قرار بگیرید.

آیا سندروم آسپرگر با ازدواج سازگار است؟

اگر بخواهیم احساسی را که نسبت به ازدواج با فردی که عاشقش هستید و به سندروم آسپرگر مبتلا است، توصیف کنیم، کلمه «تنهایی» مناسب‌ترین گزینه به نظر می‌رسد. ممکن است پس از ازدواج، تغییر در رفتارها یا عدم درک متقابل را تجربه کنید. اما این تنها جنبه منفی ماجرا است که بر آن تمرکز کرده‌اید. با پیشرفت‌های روزافزون دانش علمی و روش‌های درمانی نوین، تغییرات در رفتار و نشانه‌های آسپرگر قابل توجه بوده و ازدواج برای افراد مبتلا به این سندروم آسان‌تر شده است.

با بهره‌گیری صحیح از نقاط قوت فرد مبتلا، نه تنها احساس تنهایی در زندگی مشترک را تجربه نخواهید کرد، بلکه می‌توانید در موفقیت رابطه‌تان از بسیاری از زوج‌های دیگر پیشی بگیرید. البته، باید عوامل دیگری را نیز مد نظر قرار دهید که ممکن است بر زندگی آینده‌تان تأثیرگذار باشد. از آنجایی که اوتیسم و سندروم آسپرگر در برخی موارد ریشه ژنتیکی دارند، این اختلال می‌تواند بر سلامت فرزندان احتمالی‌تان اثر بگذارد.

چه کسی سندروم آسپرگر را تشخیص می‌دهد؟

پزشکان اطفال اغلب به طور کامل مجهز هستند تا الگوی رشد کودک، همراه با نقاط قوت و ضعف او را با دقت ارزیابی کنند. متخصصان ذی‌ربط عبارتند از:

✅متخصص اطفال
✅روانشناس یا روانپزشک، که هر دو می‌توانند در زمینه تشخیص آسپرگر تخصص داشته باشند
✅متخصص مغز و اعصاب

در فرآیند تشخیص، ممکن است لازم باشد به یک یا چند تن از این متخصصان مراجعه کنید. این روند شاید کمی زمان‌بر باشد، اما می‌تواند به شما در کسب دانش بیشتر و یافتن شبکه‌های حمایتی اضافی یاری رساند.

دلایل بروز سندرم آسپرگر چیست؟

از دیدگاه پژوهشگران، تغییرات در ساختار مغز عامل اصلی بسیاری از نشانه‌های سندرم آسپرگر است. با این حال، پزشکان هنوز نتوانسته‌اند علت دقیق این تغییرات را شناسایی کنند. عوامل ژنتیکی و مواجهه مادر در دوران بارداری با سموم محیطی مانند مواد شیمیایی یا ویروس‌ها، به عنوان عوامل مؤثر شناخته شده‌اند.

امروزه، تخمین زده می‌شود که حدود ۶۲ درصد از علل محیطی، همراه با عوامل ژنتیکی، می‌تواند به بروز انواع اختلال طیف اوتیسم منجر شود. آمارها نشان می‌دهد که پسران بیش از دختران به سندرم آسپرگر مبتلا می‌شوند. به طور کلی، نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم معمولاً در دو تا سه سال اول زندگی قابل شناسایی هستند.

انواع سندرم آسپرگر

از آنجایی که افراد مبتلا به سندرم آسپرگر به عنوان دارای اوتیسم با عملکرد بالا و سطح یک در نظر گرفته می‌شوند، نوع خاصی از آن وجود ندارد. تنها تفاوت در شدت و نحوه بروز نشانه‌ها از فردی به فرد دیگر است.

آیا امکان پیشگیری از سندرم آسپرگر وجود دارد؟

بله، راه‌هایی برای پیشگیری وجود دارد. هر استراتژی که برای جلوگیری از اوتیسم پیشنهاد می‌شود، برای سندرم آسپرگر نیز مؤثر است. در حال حاضر، چهار راهکار کلیدی عبارتند از:

بر اساس تحقیقات دانشگاه هاروارد، مواجهه مادران با آلودگی‌ها و آلاینده‌های هوا در دوران بارداری، خطر ابتلا جنین به اوتیسم را افزایش می‌دهد. بنابراین، در دوران بارداری از قرارگیری در محیط‌های آلوده، به ویژه در روزهای اوج آلودگی، اجتناب کنید. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که مصرف اسید فولیک در دوران بارداری، به خصوص در ۲۸ روز اول، خطر ابتلا نوزاد به اوتیسم را تا ۷۳ درصد کاهش می‌دهد.

پس، علاوه بر مکمل‌های آهن و اسید فولیک (ویتامین B9) پیش و حین بارداری، رژیم غذایی خود را بازنگری کنید، به ویژه اجتناب از غذاهای فرآوری‌شده مانند سوسیس و کالباس. کمبود ید در دوران بارداری می‌تواند به ناتوانی‌های ذهنی و جسمی جنین منجر شود. بنابراین، برای جلوگیری از اختلالات مغزی مانند اوتیسم، مصرف کافی ید را در دوران بارداری رعایت کنید.

مطالعات نشان می‌دهند که شیوع اوتیسم در کودکانی که مادران‌شان در زمان بارداری کمتر از ۲۰ یا بیش از ۳۵ سال سن داشته‌اند، بالاتر است. همچنین، فواصل کوتاه بین بارداری‌ها می‌تواند شرایط رحم را برای پذیرش جنین مختل کند و خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.

سندرم آسپرگر چگونه تشخیص داده می‌شود؟

اختلالات طیف اوتیسم مانند سندرم آسپرگر معمولاً در سنین اولیه کودکی شناسایی می‌شوند. با تشخیص دقیق و درمان مناسب از کودکی تا بزرگسالی، فرد می‌تواند با کمترین مشکلات به زندگی ادامه دهد. هنوز تست خاصی برای کمک به پزشکان در تشخیص سندرم آسپرگر وجود ندارد.

در اغلب موارد، این اختلال بر اساس گزارش‌های والدین یا معلمان در مورد تأخیرها یا مشکلات رشدی کشف می‌شود. بنابراین، اگر چنین نشانه‌هایی در کودک‌تان مشاهده کردید، فوراً به روانپزشک خود یا متخصصان حاضر در مراکز اطلاع دهید. آن‌ها می‌توانند وضعیت کودک را در زمینه‌های زیر ارزیابی کنند:

❌رشد زبانی
❌تعاملات اجتماعی
❌حالات چهره در حین صحبت
❌علاقه به ارتباط با دیگران
❌واکنش کودک به تغییرات
❌هماهنگی و مهارت‌های حرکتی

از آنجایی که افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب با استرس، اضطراب، افسردگی و بیش‌فعالی دست و پنجه نرم می‌کنند، گاهی این وضعیت با مشکلات روانی دیگر مانند اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) اشتباه گرفته می‌شود. در چنین مواردی، ممکن است نیاز به ارزیابی مجدد برای تشخیص دقیق‌تر باشد. برای مشورت با متخصص روانپزشک یا روانشناس، از خدمات مشاوره آنلاین کلینیک روانشناسی رابینیا بهره ببرید.

راه‌های درمان سندرم آسپرگر در کودکان و بزرگسالان

متأسفانه، هنوز درمانی کامل برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال، روش‌های متنوعی برای کاهش نشانه‌ها و کمک به فرد در دستیابی به پتانسیل‌های واقعی‌اش در دسترس است. درمان معمولاً از دوران کودکی شروع می‌شود و بر اساس نشانه‌های خاص کودک تنظیم می‌گردد. از داروهای زیر اغلب برای مدیریت اختلالات مغزی و کنترل نشانه‌ها استفاده می‌شود:

🧠آریپیپرازول برای کاهش تحریک‌پذیری
🧠گوانفاسین، اولانزاپین و نالترکسون برای کنترل بیش‌فعالی
🧠مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) برای کاهش رفتارهای تکراری
🧠ریسپریدون برای کاهش آشفتگی، اضطراب و بی‌خوابی

در بزرگسالان مبتلا، از میان این داروها، بیشتر گزینه‌هایی برای مدیریت نشانه‌های فردی مانند اضطراب یا بیش‌فعالی تجویز می‌شود. هرچند داروها تا حد زیادی کارآمد هستند، اما برای شکوفایی استعدادهای کودک، باید با روش‌های درمانی دیگر برای بهبود مهارت‌های ارتباطی، عاطفی و تعامل اجتماعی ترکیب شوند. از این روش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

🧠آموزش مهارت‌های چشمی
🧠گفتاردرمانی و زباندرمانی
🧠کاردرمانی
🧠فیزیوتراپی
🧠رفتار درمانی شناختی

یک درمانگر می‌تواند به کودک‌تان کمک کند تا با جنبه‌های عاطفی سندرم آسپرگر، مانند انزوای اجتماعی و اضطراب، کنار بیاید. همچنین، می‌تواند در یادگیری مهارت‌های اجتماعی جدید و احساس راحتی بیشتر در تعاملات یاری‌رسان باشد. گفتاردرمانی بر کنترل و تنظیم صدا تمرکز دارد.

هرچند بیشتر بزرگسالان مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توانند مشاغل تمام‌وقت و موفقی داشته باشند، اما برخی با چالش‌های شغلی روبرو می‌شوند. یک متخصص کاردرمانی می‌تواند به یافتن راه‌حل برای مسائل کاری کمک کند و به ادامه موفقیت‌شان یاری برساند.

درمان سندرم آسپرگر با داروهای گیاهی

از آنجایی که مصرف ویتامین‌های B6 و B12، منیزیم و سلنیوم در کنترل نشانه‌ها مؤثر است، توصیه می‌شود حبوبات، مغزها و منابع غنی از منیزیم مانند اسفناج، بادام، تخمه آفتابگردان، عدس، جو و کلم بروکلی را بیشتر در رژیم غذایی‌شان بگنجانید. مطالعات اخیر نشان می‌دهند که گیاه جینکو، با تقویت حافظه و کمک به رشد مغز، برای کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار مفید است. برای کودکان بالای دو سال، استفاده از چای کوهی با عسل یا دمنوش گل بیدمشک و ترنجبین در شب می‌تواند نشانه‌های رفتاری را کاهش دهد.

درمان سندرم آسپرگر با طب سنتی

از نظر متخصصان طب سنتی، مصرف سرکه انگبین و کاسنی می‌تواند به کاهش اضطراب یا نشانه‌های بیش‌فعالی در افراد مبتلا کمک کند. بهتر است غذاهای مانند حریره بادام، سوپ گندم با ارده، و شیره یا بیسکویت کنجدی را بیشتر به کودکان مبتلا بدهید و مصرف شکلات کاکائویی را به حداقل برسانید. امروزه، طب سوزنی یکی از روش‌های توصیه‌شده و مؤثر برای بهبود وضعیت بیماران مبتلا به اوتیسم و سندرم آسپرگر است.

ورزش، تمرینات بدنی و ماساژ نیز به این افراد یاری می‌رساند. هرچند درمانی قطعی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد، اما با مداخلات به‌موقع و درمان مناسب، بسیاری از کودکان مبتلا می‌توانند رشد بهتری داشته باشند و در آینده زندگی سالم‌تر و پربارتری را تجربه کنند. حتی اگر در بزرگسالی همچنان در تعاملات اجتماعی کمی ضعف داشته باشند، می‌توانند به طور مستقل زندگی کنند. زیرا خوشبختانه اغلب از توانایی‌های فکری و واژگانی قوی برخوردارند و می‌توانند برای مدت طولانی بر یک وظیفه تمرکز کنند.

سندرم آسپرگر به عنوان یکی از اختلالات طیف اوتیسم طبقه‌بندی می‌شود و با نشانه‌هایی مانند ناتوانی در روابط اجتماعی، تکرار رفتارها و گاهی وسواس شدید مشخص است. متأسفانه، هنوز روش درمانی قطعی یا پیشگیری کامل از آن مشخص نشده، اما با داروها یا مشاوره‌های درمانی می‌توان نشانه‌ها را تا حد زیادی کاهش داد و زندگی را بهبود بخشید.

در بزرگسالان، با توجه به علاقه محدود اما شدید و وسواسی به برخی زمینه‌ها، ممکن است در حوزه‌هایی مانند علوم کامپیوتر، ریاضیات، موسیقی یا علوم نسبت به دیگران برتری یابند. این زمینه‌ها نیاز کمتری به تعامل اجتماعی دارند و به افراد برای تأمین معاش کمک می‌کنند. اگر احساس می‌کنید برای مدیریت و زندگی با این اختلال در خود یا اطرافیان‌تان به حمایت نیاز دارید، متخصصان گفتاردرمانی و روانشناسی گزینه‌های مناسبی هستند.

تفاوت بین سندروم آسپرگر و اختلال طیف اوتیسم چیست؟

آسپرگر و اوتیسم دیگر به عنوان تشخیص‌های جداگانه شناخته نمی‌شوند. افرادی که پیشتر تشخیص سندروم آسپرگر دریافت می‌کردند، امروزه تشخیص اوتیسم می‌گیرند. با این حال، بسیاری از کسانی که قبل از تغییر معیارهای تشخیصی در سال ۲۰۱۳ مبتلا به آسپرگر تشخیص داده شده بودند، همچنان خود را «آسپرگر» می‌دانند.

بسیاری از افراد نیز آسپرگر را همچنان بخشی از هویت خویش می‌شمارند. با این وجود، تنها تفاوت واقعی میان این دو تشخیص این است که افراد مبتلا به آسپرگر علائم خفیف‌تری دارند و نشانه‌هایی شبیه به اوتیسم را با گذر عصبی آسان‌تری تجربه می‌کنند. البته، توجه کنید که این اختلال با اسکیزوفرنی متفاوت است و نباید با آن یکی پنداشته شود.

نقاط قوت سندروم آسپرگر

🟢تمرکز و استقامت برجسته
🟢استعداد در شناسایی الگوها
🟢دقت در توجه به جزئیات

چالش‌های افراد مبتلا به آسپرگر

🟢حساسیت بیش از حد (به نور، صداها، طعم‌ها و غیره)
🟢دشواری در برقراری یا حفظ گفتگو
🟢مشکل در مهارت‌های ارتباطی غیرکلامی (فاصله، حجم صدا، لحن و غیره)
🟢حرکات ناهماهنگ یا دست‌وپاچلفتی بودن
🟢اضطراب و افسردگی

چگونه کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر می‌توانند در مدرسه راحت‌تر باشند؟

کودکان و نوجوانان مبتلا به سندروم آسپرگر اغلب در محیط مدرسه با چالش‌هایی مواجه می‌شوند. یادگیری در حالی که با تمرکز یا حفظ آرامش مشکل دارید، کار سختی است. برای تسهیل یادگیری، برخی کودکان با این شرایط می‌توانند از آموزش‌های ویژه یا امکانات حمایتی در مدرسه استفاده کنند. بسته به مسائل موجود در مدرسه، کودکان ممکن است واجد شرایط خدمات آموزشی خاص، از جمله مشاوره و نیازهای تغذیه‌ای ویژه، باشند.

با مشورت از معلم، مشاور مدرسه یا مدیر فرزندتان، در مورد سایر حمایت‌های موجود اطلاعات بگیرید. برای نمونه، والدین و معلمان می‌توانند برای تدوین برنامه آموزشی فردی همکاری کنند. بر اساس نشانه‌های کودک، مدرسه تصمیم می‌گیرد که آیا آموزش فردی لازم است یا خیر. مواردی که به تحصیل کودکان مبتلا به آسپرگر کمک می‌کنند، شامل:

🟢برنامه‌های روزانه منظم (برای یاری در تمرکز و حفظ آرامش دانش‌آموزان)
🟢اهداف تحصیلی (مانند گذراندن کلاس تربیت بدنی یا دستیابی به نمره مشخص در آزمون‌های اصلی)
🟢راهنماهای مطالعه یا برنامه‌های درسی سفارشی (برای مثال، استفاده از هدفون با درس‌های صوتی)
🟢مهارت‌های اجتماعی (مانند پیوستن به گروه‌ها و حفظ ارتباط با دیگران)
🟢تکنیک‌های خودکنترلی (مانند جلوگیری از عصبانیت یا آسیب به دیگران)

کلام پایانی

سندرم آسپرگر به عنوان یکی از اختلالات طیف اوتیسم طبقه‌بندی می‌شود و با نشانه‌هایی مانند ناتوانی در برقراری روابط اجتماعی، تکرار رفتارها و گاهی وسواس شدید مشخص است. متأسفانه، هنوز روش درمانی قطعی یا پیشگیری کامل از آن مشخص نشده، اما با داروها یا مشاوره‌های درمانی می‌توان نشانه‌ها را تا حد زیادی کاهش داد و زندگی را بهبود بخشید.

در بزرگسالان، با توجه به علاقه محدود اما شدید و وسواسی به برخی زمینه‌ها، ممکن است در حوزه‌هایی مانند علوم کامپیوتر، ریاضیات، موسیقی یا علوم نسبت به دیگران برتری یابند. این زمینه‌ها نیاز کمتری به تعامل اجتماعی دارند و به افراد برای تأمین معاش کمک می‌کنند.

اگر احساس می‌کنید برای مدیریت و زندگی با این اختلال در خود یا اطرافیان‌تان به حمایت نیاز دارید، متخصصان گفتاردرمانی و روانشناسی گزینه‌های مناسبی هستند روانشناس مورد اعتمادتو تو کلینیک آنلاین روان هاب پیداش کن و وقت مشاورتو رزرو کن!